猜你喜欢
剧照
详细剧情
长篇影评
1 ) 梦想永远不死。
比利幼时丧母，生活困顿，粗暴生硬的父兄，沉浸在自己世界的奶奶。少年常处于莫名的焦灼中，他压抑又孤独。
他急于成长。
因为生性敏感早熟的少年深知年龄所带来的恐慌——当自己耗尽力气终于解决如今的困境时，他所仰望的所关怀的人早就远远地落下他，身处更复杂更繁密的难题中。小小年纪就要被迫目睹这社会分配不公的满目疮痍，他感到绝望，为自己的无能为力而羞愧。
所以他痛苦。尽管他的痛苦看上去微不足道。
他想释放。芭蕾是唯一的出口。但得到父亲的强制打压，加上练习中的辛苦与困难。
于是他更加痛苦。他奔跑着跳跃。
比利的父亲陪同他去伦敦进行甄选的那些片段，他看起来比比利更紧张，更局促，甚至有些羞愧——不够体面的衣着，比利的不受拘束的暴力，考官不算客气的询问与不明显的轻蔑。我是极怕看到这样的情节的——孩子的神，被这未知的世界吞噬。他们不再高大，身躯佝偻背影萧索。太心酸。
人生到了一定阶段，你会发现爱情似乎不再能够令你困惑，反倒是生活本身的酸楚与温情更使你耽溺。不论是仅仅留下一些照片和一封信的母亲，还是父亲，兄长，甚至是祖母——受缚于生活的成年人，他们不仅不完美，同样一大把缺点和软弱，但这些，都不能抵消他们深沉的爱。
只有亲人的“爱”，才能令我不假思索，毫不怀疑的确定一定以及肯定，这是爱。
曾经喜欢下沉，观赏扭曲奇诡的情感。但随着一年年长大，渐渐喜欢并依赖这些上升的情感——健康的，充满希望的。它们只道寻常，不被发现。它们不是黎明破晓，黄昏晚霞，不是倾盆大雨，夜半飞雪，而是第二天醒来触目可及，永远普照的阳光。
与爱一样，梦想当然永远不死。
2 ) 一次别离
我伸出手，阿婆的嘴角开始颤抖，我抱住她，不知道为什么，我说，“没事的”。
在看Billy Elliot时，片中的奶奶在送别Billy时，全身止不住颤抖。Billy站在她面前，她猛得将Billy拽入怀中，紧紧拥抱，然后狠狠推出。
瞬间泪如泉涌。
3 ) རང་ནི་རང་གི་བཙོན་མ་ཡིན།
འཇིག་རྟེན་འདིར་ཆེས་འཇིགས་སུ་རུང་བ་ནི་རྐང་སྒྲོག་ལག་སྒྲོག་དང་རྐང་ལྕགས་ལག་ལྕགས་བརྒྱབ་ཅིང་། ཚེར་མའི་ལམ་དང་ལྕགས་གྱི་མཁར་ནང་གི་ཁྲི་མུན་བཙོན་དུ་བཅུག་ནས་འགྲོ་འདུག་ལ་རང་དབང་ཡོངས་སུ་བྲལ་བའི་བཙོན་མ་ཉིད་ལས་མ་འདས་ལ། དེ་ལས་ཀྱང་འཇིགས་སུ་རུང་བ་ནི་མི་སེམས་སུ་གཟུགས་མེད་ཀྱི་ལྕགས་སྒྲོག་ཞིག་གིས་བསྡམས་བཀྱིག་བཟུང་གསུམ་བྱས་ཏེ་རང་ཉིད་རང་གི་བཙོན་མ་རུ་གྱུར་ཏེ་ལུས་པོ་བཙོན་ཁང་དང་སེམས་པ་བཙོན་མ་རུ་གྱུར་བ་དེའོ།།
དེ་བས། མི་སུས་ཀྱང་རང་རང་ས་ནས་ཆེ་ན་ཆུང་ན་རང་ཉིད་ཀྱི་གནམ་ས་ཞིག་བསྐྲུན་ཏེ་དེའི་སྟེང་ནས་རང་ཉིད་ལ་དབང་བའི་བྲོ་གར་ཞིག་འཁྲབ་འདོད་ཡོད། མི་ལ་ལས་རང་ཉིད་ཀྱི་གནམ་ས་ཞིག་བསྐྲུན་པའི་གོ་རིམ་ཁྲོད་དུ་མཐར་རང་ཉིད་ལ་གཟུགས་མེད་ཀྱི་ར་བ་ཞིག་བསྐྲུན་པས། ནམ་ཡང་རང་ཉིད་རང་ཉིད་ཀྱི་ར་བ་ལས་ཐར་ཐུབ་ཀྱིན་མེད། མི་དེ་ཚོར་མཚོན་ན་ཆེས་དཀའ་་བ་དང་ཆེས་སྡུག་པ་ནི་རང་ཉིད་རང་ཉིད་ལས་ཐར་དུ་འཇུག་རྒྱུ་དེ་ཡིན་མོད། ཡང་གཅིག་བཤད་ན། མཚམས་ལན་རེར་ང་ཚོས་ཇི་ལྟར་རང་ཉིད་ལས་ཐར་ཐབས་བྱས་པ་དེ་ཙམ་གྱིས་དེ་ལྟར་རང་ཉིད་ལ་བཙོན་ར་གཞན་པ་ཞིག་བསྐྲུན་བཞིན་ཡོད་པས། སྤྱིར་ན་མི་ཞིག་བཙོན་ར་ལས་ཐར་རྒྱུ་ཅི་བས་ཀྱང་དཀའ་ལ་ལྷག་ཏུ་བཙོན་ར་དེ་ནི་རང་གིས་བསྐྲུན་པ་ཡིན་དུས་དེ་ལས་ཀྱང་བཤད་མ་དགོས།
ཡང་རང་ཉིད་ཀྱི་ཕུགས་བསམ་དང་འདུན་མའི་ཆེད་དུ་ཕྱི་ཡི་བཀག་རྒྱ་སྣ་ཚོགས་གདོང་གིས་བསུས་ཤིང་། དཀའ་བ་དང་དུ་བླངས་ངལ་བ་རྒྱབ་དུ་བསྐྱུར་ནས་ཅི་ནུས་གང་ཐུབ་ཀྱིས་རང་ཉིད་ལ་དབང་བའི་གནམ་ས་ཞིག་ཏུ་རང་ཉིད་ཀྱི་བྲོ་གར་བསྒྱུར་ན་དེ་ནི་ད་གཟོད་གཞན་སྨོན་རང་སྐྱིད་ཅིག་ཅི་མ་མིན་ཏེ། ང་རང་གིས་ཀྱང་རྟག་ཏུ་འདོད་པ་ནི་དེེ་ཡིན་ལ། གཅིག་ན་རང་ཉིད་རང་ཉིད་ལས་ཐར་ཐབས་བྱས་ཏེ་གཉིས་ནས་ད་གཟོད་རང་ཉིད་ལ་དབང་བའི་གནམ་ས་ཞིག་ནས་བྲོ་གར་བསྒྱུར་འདོད་པ་ནི་ཇི་འདྲའི་དཀའ་མོའི་ནང་གི་དཀོན་མོ་ཞིག་རེད་ཨང་།
འོན་ཀྱང་ཁྱེད་ཀྱིས་དེ་ལྟར་ནུས་ལ། ཆེས་མཐའ་མར་རང་ཉིད་ལ་དབང་བའི་གར་སྟེགས་ཤིག་ནས་རང་ཉིད་ཀྱི་ས་ནས་རང་ཉིད་ལ་དབང་བའི་ས་ཞིག་བཤགས། གནམ་ཞིག་ཕྱེ་ནས་དགའ་བའི་བྲོ་གར་བསྒྱུར་སྐབས། ངས་ཁྱེད་ཀྱི་ཆེད་དུ་དགའ་བའི་མཆི་མ་ཤོར། རང་གི་ཆེད་དུ་སྐྱོ་བའི་མཆི་མ་བཏོན། ཁྱེད་ཀྱིས་སྙིང་སྟོབས་ཆེན་པོས་གནམ་སའི་ཧྲག་བར་ཕྱེ་ནས་གནམ་ལ་ཨི་ཁུང་ཞིག་བཏོན་ཞེས་བཤད་ཆོག དེའི་རག་བར་དུ་ཁྱེད་ལ་ཕམ་ལྟུང་དང་ཡི་ཆད། བློ་ཕམ་སོགས་ཅི་འདྲ་ཞིག་བྱུང་བ་བློ་ངོར་མི་ཤོང་ལ། ཕ་རྒན་གྱིས་བློ་ཁ་བསྒྱུར་ཏེ་རང་གི་རྩ་དོན་ཡང་ཐལ་བའི་རྡུལ་དུ་བརླགས་པ་ཡང་ཅི་འདྲའི་སྙིང་ན་ཡང་ན་ལ་སྙིང་རྗེ་ཡང་རྗེ་བ་ཞིག་རེད་ཨང་། གང་ལྟར། ཁྱེད་ཀྱིས་རང་ཉིད་ཀྱི་རྔུལ་ཆུ་ལ་བརྟེན་ནས་རང་ཉིད་ལ་དབང་བའི་ནམ་མཁའ་དང་ས་གཞི། གར་སྟེགས་སྟེང་ནས་མཛེས་བའི་འཇའ་གུར་ཕུབ་རྒྱུ་བྱུང་བ་དེ་ནི་ཅི་འདྲའི་དགའ་འོས་པ་དང་སྨོན་རི་བ། སེམས་བྲོད་པ་ཞིག་རེད་ཨང་།
ང་ཚོས་ཀྱང་ཁྱེད་ནང་བཞིན་རང་ཉིད་ལ་དབང་བའི་གནམ་ས་ཞིག་ཕྱེ་མི་ཐུབ་རུང་། རང་རང་ས་ནས་རང་ལ་དབང་བའི་བྲོ་གར་ཞིག་འཁྲབ་རྒྱུ་བྱུང་ན་ཅིས་མ་རུང་།
4 ) 梦想与亲情
一个围绕着梦想展开的亲情戏，谁都有梦想，但是大多时候梦想都变成了空想，梦想的实现向来不是一个人可以达到的，你永远离不开周围人的推波助澜，而在这过程中，亲人永远是我们为梦想而奋斗的最大源泉！看了这部电影，真的为比利有这样一位伟大的父亲而感动和庆幸！ 喜欢一位观众的评论，这个家庭里每个人都有自己的梦想，甚至是奶奶仍旧怀着职业舞蹈梦，然而只有爸爸没有，不是他没有梦想，而是他不能有，他需要助力家人梦想的实现，把自己放在了最后，也许他的梦想就是成为每个家人梦想拼搏道路上的扶持吧！这就是父母，当一个人做了父母时便失去了自我，一切为儿女而活！向天下的父母致敬！
5 ) 跳出我天地，舞出我人生
比利的家人是英国的一个底层矿工。他们参加罢工，挣扎在贫困的生活中，并认为比利应该学些男人的拳术。比利本来每周都去一回拳击班，偶然的机会却让他走上了不一样的路途。 因为一个小意外，比利发现了潜意识中对芭蕾的热爱，而挑剔世故的芭蕾老师威尔金森无意中发现了比利极具芭蕾天赋。二人一拍即合，威尔金森甚至放弃她的一班女学生，把全部心思放在培养小比利上。可是比利的家庭全然不理解儿子为何爱上女生的玩意。比利在家庭的反对下，痛苦的抉择。 然而大好机会就在当前。万一考上伦敦的皇家芭蕾学校，比利的芭蕾梦想将得到一个广阔舞台。比利站在一个十字路口，选择着他的人生。
6 ) 被生活钉死的成年人
后来我才知道，生活就是一个缓慢受锤的过程，人一天天老去，奢望也一天天消失，最后变得像挨了锤的牛一样。王小波 《黄金时代》
第一次看这部片子的时候我还很小。有天晚上，我在我爸买的一大堆盗版碟里挑了这部和我妈一起看。看完只觉得，这是一部还不错的励志片。今天再捞出来看一遍，发现当年忽略了太多的东西，比如父亲，兄长，老师，还有祖母。在这部由儿童担任主角的片子里，他们是不折不扣的成年人 - 出场的时候粗鄙，暴力，自私，看起来浑身都是缺点且完全不讲道理的成年人。小时候我只觉得这是为了突出主角坚韧不拔的而设的背景板，今天再看，所有的泪点居然都是出自这些我当年无法理解的成年人。
最后红着眼眶说“I will miss you”的哥哥，若无其事地说着“No, you won't"的老师，紧紧抱住Billiy又把他推走的祖母，还有说完“Which choice have we got?” 就崩溃的父亲。生活给予的那些细细碎碎的苦难，最后释放的大杀器就是让你没得选。穷，穷得只能劈掉亡妻的钢琴取暖，还有什么路可以选？那些成年人活了半辈子，渐渐发现自己被钉死在了某个无法突破圈子里，就开始变得愤怒，暴躁，怨天尤人，浑身是刺，动不动就扎向身边的人。可真的只有在惊叹于自己迂腐又固执的父亲曾经竟也是个意气风发，满怀梦想的少年时， 或许才能意识到人生不如意，十有八九，一辈子顺风顺水的人毕竟是少数。大部分人到最后大概都是那个受捶的老牛，谁能永远生猛？
我之前在《人物》的一篇文章里面看到过一句话，大概意思是说人类是这样一种动物，他们自私，薄情，脆弱，缺乏耐心，习惯猜忌；但同样是人类，会爱，会怀念，会同情，会情不自禁，会于心不忍。所以也就是这些已经被牢牢钉在砧板上成年人，做出了妥协。有人带着梦想义无反顾地前进，就有人为了他们，回到深不见底的矿井。
ps：最后必须讲一句，男版天鹅湖真的slay全场好吗。关于Matthew Bourne，毕业之前我在纽约看了他的《睡美人》。那天朋友说“我们去看睡美人吧。” 好的，柴可夫斯基，我熟。
坐下来一看，妈耶这什么剧情？！
公主醒过来已经是现代了？！
什么公主不爱王子爱园丁？！
纳尼这个园丁还是个吸血鬼？！
史蒂芬·戴德利处女作，励志歌舞片。杰米·贝尔的表演值得一个奥斯卡提名。矿工生活与芭蕾梦想，个人成长与社会事件（大罢工）交织。结尾父亲的眼神和定格的跃起十分有力。| I'm sorta disappear...I've got this fire in my body. I'm just there. Flyin' like a bird. Like electricity.（8.3/10）
小比利的远大前程，励志版的小孩与鹰。缓和阶级矛盾与恢复社会秩序的意图比较明显，但好在人物鲜活情绪饱满。各种纯熟流畅的声画叙事技巧，特别是音乐舞蹈与罢工斗争的交替所造成的轻喜谐趣，为幸福结局的到来顺遂铺路……三星半。
叙事最高法则，随风潜入夜，润物细无声。。很喜欢“罢工”的细节设定，当罢工失败，父亲与哥哥一起站上了通往煤矿的电梯，而比利却上升到了又一个空间，所以，比利的成功更加意味深长。。。
Adam Cooper的最后一场是大惊艳
第一个感动的镜头就是父亲为了筹钱送比利去甄试，而离开罢工的队伍，最后父亲和哥哥抱在一起哭的镜头。最后的十几分钟都是些让人激动感动的场景，ADAM COOPER最后一分钟的客窜惊为天人，原来那熟悉的背景音乐就是天鹅湖...
按照娜塔莉出演《黑天鹅》的标准，jamie bell的表演至少值两座小金人。
当Billy在Miss的车上问她：“你是不是喜欢我？” 我笑喷了，因为我想到他会这样说，没想到他真的这样说，呜呜~~~
最感动的是男主他父亲...为了他的儿子...甚至都放弃了自己的原则...想到了自己的父亲也是一样啊...感动的想要流泪啊...有一个依靠墙壁从夏季到冬季的转场非常的精彩...影片接近结尾的部分时...Billy Elliot的离去和哥哥与父亲沉默着随着电梯沉入地下形成了强烈的对比...预示着Billy Elliot虽然离去...但生活还在继续...贫困的矿工生活并没有因为小Billy的出走得到任何的改变...最后Adam Cooper的跳跃定格实在是太美了...
1.父亲放下尊严只为成就孩子的明天，儿子纵情旋转展示自己的才华，为了让父亲肯定自己，更是为了让父亲能够因己骄傲 2.感动来得太突然，潸然泪下 3.暴躁，只是为了掩饰自己的温柔，暴躁只是一种心情，而非为人，很真很有爱的一家人 4.终究是成功者的故事，曾几何时自己也有梦想，而如今更像是一个loser
我想说说几个细节：1billy的爸爸很抢戏，同时也很伟大；2这个家庭里几乎每个人都有梦想，奶奶的职业舞蹈梦，哥哥的摇滚梦，billy的芭蕾梦，可父亲没用，因为他不能有（或许家庭就是他的梦）；3最后的画面实在是惊艳得难以形容，经过搜查，才知道那是轰动一代人的adam cooper。
斯蒂芬·戴德利一鸣惊人的处女作，豆瓣上的评价依然延续了温情励志必虚高的铁律。最搞笑的是有人叫嚣本片远胜《黑天鹅》、小杰米演技远超娜塔莉云云，其实二者并非同一类型，除了都以芭蕾舞为载体外根本没有可比性，但若非要在清新与深刻、感动与震撼间做出选择，我个人永远坚持后者。
喜欢英伦式幽默大概因为它总是不合时宜而且莫名其妙吧。矿工的传统世俗的偏见，大胆闯破得到自由这太励志了，于是难免一抹心灵鸡汤的熟悉气味。老师讲天鹅湖的故事太桑感了。这些细节比故事本身反倒更动人。
Billy被问到跳舞的时候是什么感觉时，第一反应是木讷的“不知道”，而后才用14岁少年的语言描绘出热情的快感——我们一厢情愿的把成功的起点归结于这一点，而我更倾向于他在开头随着音乐起跳的一刹那就已经成功，在14岁能找到自己热爱的东西就已是天幸，因为童年与青春就在一转头一甩发的时间里再不见
你或者有这样的父亲，他穿着很土的衣服，从未入过城市。却为了你的梦穷其所有。然后他在你获得成功的时候拔足狂奔。
最后一幕好惊艳啊
比利没怪癖，也不五讲四美三热爱，正常孩子，爹没有因娘死了而崩溃，冷漠哥最后还是说I miss u，教跳舞大妈是好大妈，糊涂奶奶在比利离家时一把把他拉过来抱在怀里，又狠狠的推出去，同性恋朋友给的只是浅浅的吻，这电影就这样节制隐忍，没有大风大浪，大奸大恶，是一种我愿意接受的理想实现法
黛比沉浸在少女时代即将萌芽的早恋里，手中的小木棍漫不经心划过墙壁，不过那不是墙壁，而是警察镇压罢工严阵以待的盾牌。还有两个小孩用枕头打仗，一前一后倒在床上，羽毛飘飞里黛比轻轻支开比利的脸那警惕又带有挑逗意味的手指。还有小男孩迈可凝视比利时迷离忧郁的眼睛。冰冷困苦的生活里亲人间的相濡以沫也很打动我，但这些细部才是本片比top250里那些美式温情励志虚高片高出一头的地方。
家门口的小女孩挺逗，出现了三次，三次分散在开头中间和结尾。像这样的起装饰作用的小地方在剧中还有几个。一个平平淡淡的励志青春片，想要特别惊喜的地方的话它没啥，就像一幢很普通的房子，但是地基非常扎实，墙体非常坚固。
他爸爸跪在地上和他哥哥抱着哭说他说不定是个天才的那一段，实在是太泪点了。
从某种意义上来说，这部电影对于我一直是作为心灵鸡汤一般的存在着，在欢愉时、低落时都会翻出来一遍、一遍…有时，不应该抱怨为什么自己运气不好，什么都做不了，如若真下定决心去完成一件事，整个世界都会联合起来帮助你。★★★★★